Gisterenavond nog even op de hoofdtelefoon gedraaid
Tristania - Darkest white (2013). Stiekemweg misschien wel het meest gedraaide metal album van dat jaar door mij, alhoewel ik hem niet zo vaak gepost heb hier. Bakken met sfeer (erg donker), soms bruut, maar altijd melodieus met vier verschillende soorten van stemgebruik (growlen, 2 soorten cleane mannenstem, en vrouwelijke vocalen), erg mooie instrumentatie (gitaren en drums). Was een beetje een zware bevalling, maar toen het kwartje eenmaal viel, is het altijd weer een hypnotiserende rit. Ik word altijd helemaal in de muziek getrokken bij dit album. Er zitten zoveel lagen in de nummers, met soms verstopte melodieën erin, die je pas na meerdere luisterbeurten ontdekt. Een soort van Anathema meets Paradise Lost meets Moonspell.
