Ja, daar is ie dan...
Wanneer je vanuit mijn woonplaats een half uurtje in noodwestelijke richting rijdt kom je terecht in een prachtig lommerrijk Veluws dorp. Hier resideert onze Frits en hij was het reisdoel van vanavond voor een forumbezoek. Nou ja, eigenlijk zou ik een DVD'tje ophalen.
Maar nu we er toch zijn... Ik bel aan op het adres dat Frits me heeft doorgegeven. Het is een prachtig huis omgeven door een flinke tuin en hoge bomen. De deur zwaait open en de eerste indruk is goed. Een vriendelijke man verwelkomt mij en een uitwisseling van beleefdheden volgt. Ik laat mijn jas achter aan de kapstok en niet lang daarna zit ik in de stijlvolle huiskamer op de bank. De luisterplek, waar ik wordt 'aangekeken' door twee ADAM Compact boekenplank luidsprekers op stands.
Onder het genot van een kopje koffie maken we nog even nader kennis en proberen we de koers te bepalen die de aanstaande luistersessie zou moeten volgen. Frits is ruim voorzien van zilveren schijfjes uit allerlei genres. Maar wat ik ervan gezien heb spannen (prog)rock, jazz en klassiek toch wel de kroon. Terwijl ik door de CD-kast sta te grasduinen op zoek naar interessante titels ontwaar ik aan mijn rechterzijde de hifi-set die het straks allemaal moet gaan doen. Een Kenwood CD speler en een versterker die mij meteen een vertrouwd gevoel schenkt. De vermaarde Sony TA-FE370, een trouwe bondgenoot in al zijn glorie. Geen fratsen, dit komt goed!
Mmm..., oh ja, een CD-tje... Frits stelt voor iets te laten horen van een band genaamd King Crimson. De naam ken ik maar hun repertoire is mij niet echt bekend. Wel eens iets van gehoord bij een collega. Een uitstekende keuze dus! De eerste noten klinken en Frits legt uit dat het werkje waar we naar zitten te luisteren stamt uit de hoogtijdagen van de über-correcte Beatles en de toch altijd keurige Rolling Stones. Nee, dan King Crimson, van dik hout zaagt men planken, revolutie, op de barricades! Moeiteloos klinken de noten door de huiskamer. Er volgt daarna nog een wat later werkje van deze heren: Discipline. Wederom een indrukwekkende kakafonie van noten en een weergave waar niets op aan te merken valt.
Ondertussen zie ik Frits vanuit mijn ooghoek lustig meeswingen met de muziek. De handen zwaaien en de vingers knippen af en toe. Een voet tapt mee op de maat. Kijk, daar gaat het om! Niets nieuws onder de zon. 't Is gewoon de muziek. Dit is echt, authentiek!
Vervolgens treedt de band Flower Kings op in de huiskamer van onze Frits. Zij doen dat zowel van CD als van DVD. Het album heet Flowerpower maar er wordt hier niets verbloemd, de band straalt in volle glorie en de hifi-set werkt er graag aan mee. Na dit meeslepend optreden ben ik wel toe aan een tweede kopje koffie. Frits is een uitstekende gastheer en verzorgt dat dus ook keurig. Met een koekje zelfs! Ik liet het mij goed smaken en ondertussen besloten wij dat het tijd werd voor meer muziek. Steven Wilson werd tevoorschijn getoverd. Daar had ik ook nog nooit van gehoord. Misschien wel, maar ik heb helemaal niks met namen. Dus muzikanten, bandleden, ik weet dat gewoon niet. Dit in tegenstelling tot Frits die alles gewoon paraat heeft. Ongelovelijk, wat weet die man veel van de muziek die hij beluisterd en hij kan er ook gepassioneerd over vertellen. Een waar feest om daar getuige van te mogen zijn.
Die Steven Wilson is een fijne artiest. Ik heb besloten dat ik daar wel wat meer van wil horen en zien. Ondertussen is het tijd om in
iets rustiger vaarwater te komen. Jazz..., you either love it or you hate it. Gezamenlijk komen Frits en ik tot de conclusie dat jazz iets is dat moet wennen. Je moet er een zekere leeftijd voor hebben, nee..., geleefd hebben! Chet Baker zal een stukje voor ons toeteren op zijn album In Tokio. Het is een mooie live registratie en het klinkt allemaal heel natuurlijk.
Ondertussen begint mijn bezoekje aan deze muziekliefhebber al een serieuze reis door de muziekgeschiedenis te worden! Vrij snel laten we de jazz overigens voor wat het is en gaan omwille van de tijd nog vlug even verder met klassiek. Het is echt waar, de tijd vliegt als je plezier hebt. Ik mag een CD kiezen en dat wordt Edvard Grieg, het muziekstuk Morgenstimmung. Dit ken ik. Prachtig gespeeld, fluweelzacht. Daarna kiest Frits een stukje uit.
Nou..., stukje? Het wordt 'de Aanbidding van de Aarde'. Het eerste deel van Stravinsky's ballet Le Sacre du Printemps. Ik meen gespeeld door ons Nederlandse Concertgebouw Orkest en Frits legt uit dat dat belangrijk is te weten. Bij klassieke muziek draait het om de uitvoering, de dirigent, het orkest. En dus niet alleen de componist. Ik realiseer me nu ik dit schrijf dat dus in feite alle symfonieorkesten gewoon maar cover-bands zijn. En daartussen zitten blijkbaar hele goede en ook hele slechte!
Deze muziek had ik ook nog nooit gehoord, hoewel... Ik herken bepaalde passages. Maar wat een dynamisch, muzikaal geweld! Er wordt zelfs een heuse maagd geofferd. Het druist in tegen alles wat verondersteld wordt klassieke muziek te heten. Ik kan mij voorstellen dat het een revolutionair werk was toen het werd gecomponeerd aan het begin van de 20e eeuw. Volgens Frits is er dan ook de nodige weerstand en hoon geweest. Ook hiervoor moet ik thuis nog maar eens rustig gaan zitten, dat is de moeite wel zeker waard.
We besloten kort daarna dat ik de thuisreis zal aanvaarden. Ik was écht moe van de vele nieuwe indrukken. Wat een interessante avond is het geworden! Hartelijk dank daarvoor, Frits. En wat is nu eigenlijk de meest frappante conclusie van deze avond?
Wat mij betreft dat we het, in tegenstelling tot al mijn andere luisterbezoeken, nog geen twee minuten hebben gehad over apparatuur. Die was er gewoon, deed zijn werk fenomenaal, no-nonsens. Ik zal dan ook in de toekomst graag nog eens een bezoek brengen aan Frits en zijn wonderschone freule.