Ooit in een grijs verleden onder invloed van het toenmalige vriendinnetje in aanraking gekomen met de andere kant van de muziek. Tot die tijd was ik voornamelijk bezig met pop muziek. REM, Pixies, Dead, can Dance, Nick Cave, Gavin Friday......never heard of. De eerste live aanraking met Nick Cave is dan ook redelijk onbewust geweest. Ik ging gewoon mee met mijn vriendin naar Werchter.
http://www.rockwerchter.be/nl/geschiedenis/detail/rock-torhout-rock-werchter-1989Bijna 30 jaar geleden alweer. Met die vriendin is het nooit wat geworden. De liefde voor Nick moest ook nog groeien. Dat gebeurde ws een jaar of 20 later pas echt. Vanaf die tijd redelijk gecharmeerd van zijn muziek. Ik hoorde wel dat het niet de meest vrolijke man was, maar aangezien ik weinig aan tekst laat binnenkomen geen idee waar hij over zingt. Dat is eigenlijk niet veranderd. Sommige vinden dat een gruwel....sommige en in het bijzonder dan Doorofnight. Sorry Doorf.
Op het forum las ik een maand of wat geleden dat Nick naar Nederland zou komen. Paar jaar terug was hij er ook al, maar ik was toen al naar Dead can Dance, The XX en nog wat anderen concerten geweest. Werd een beetje te gortig. Dus gelijk kijken, broer gebeld en kaarten besteld. Moesten alleen nog een half jaar wachten..oid.
Gisteren was het dan zover. Nog nooit in de Ziggodome geweest, dus geen idee wat te verwachten. Toen we aankwamen was het half 8 en waren ws net de deuren open gegaan. Stond een enorme rij. Om iets over 8 waren we binnen. Tweede ring bijna recht tegenover het podium. Rond half 9 klonken de eerste klanken. Vanaf het eerste nummer een enorme intensiteit. Echt bizar om te zien en te horen. Mooie opbouw in de setlist. Het 2e nummer ging bij mij door merg en been. Echt wat een stem en wat een charisma. Gelukkig miste ik hier de essentie van de woorden niet. Moet toch schoorvoetend gaan toegeven dat wanneer je naar de teksten luistert het nummer harder kan binnenkomen.
From her to Eternity was een explosiviteit aan energie. Hard, ook weer door merg en been, man met open mond echt. Nick zelf was lekker bezig met het publiek, liet zich er half invallen, zat op nog geen meter van de mensen. Op een aantal videoschermen was hij goed te zien. Mooi dat deze beelden in zwart/wit waren. Vanaf de 2e ring zie je weinig dus die beelden zijn een welkome aanvulling. Helemaal op het einde van het concert viel zelfs te zien dat Nick kon lachen.
Goed de rustige nummers waren ook werkelijk geweldig. Die man en de slechte zaadjes zijn intens zowel in energie als ook in overbrengen van rust. Knap om te zien dat ze dat op mij weten over te brengen. Ship song, into my arms, wheeping song, push the sky away, distant sky...juweeltjes.
In de encore werd een van de mooiste murderbalads gespeeld: Stagger Lee....Nick maakte er een feestje van voor de mensen op de vloer. Een groot aantal mensen mochten het podium up. Op het einde een redelijke jonge jongen die het volgens mij allemaal niet zo kon geloven. Kreeg een dikke vette knuffel van Nick. Stagger Lee was sowieso 1 van de hoogte, hoogtepunten van de avond.
Na ruim 2 uur was het gedaan. Ik heb mijn beste concert ever gezien. Blij dat ik dit heb mogen zien, horen en ervaren. Nick is een held, de band is geweldig. Warren Ellis springt er wat mij betreft uit.
Hieronder de playlist....
Anthrocene
Jesus Alone
Magneto
Higgs Boson Blues
From Her to Eternity
Tupelo
Jubilee Street
The Ship Song
Into My Arms
Girl in Amber
I Need You
Red Right Hand
The Mercy Seat
Distant Sky
Skeleton Tree
Encore:
The Weeping Song
Stagger Lee
Push the Sky Away
Gr. Hans