Vroeg op gestaan. Bloedprikken en toen ik van daar terug kwam wandelen had ik de ernstige gedachte om bij
thuiskomst iets gemakkelijks te gaan lezen.. En toen langs een basisschool liep wist ik het.
Tussen mijn boeken staat een boek wat ik sinds mijn jeugd in bezit heb en bijna stuk gelezen en herlezen heb,
het valt nog net niet uitelkaar en waarvan ik de inhoud kan dromen.
Daar het weer goed was had ik mij geïnstalleerd op een mooi plekje in de zon, uit de wind, koffie erbij en heb ik
mij wederom tranen gelachen vanwege het boek, wat ik weer in één adem uitlas.
Het juiste plaatje kon ik op www niet vinden en scannen had ik geen zin in, maar het gaat om
De Witte van Ernest Claes.
