Vandaag trof ik haar. Ze zat er, bladerend in een boulevardblaadje en we knikten naar elkaar toen ik de ruimte betrad. Ze nipte aan een vruchtensapje. Ik zat erbij en keek ernaar. Het zag er bijna erotisch uit. Ze had een mooie bos haar tot op haar schouders. Haar gezicht was mooi rond met een open glimlach op haar toet. Ondanks dat ze qua maten wellicht niet voldeed aan het ideaal van welke no-no dan ook, ik vond haar geweldig. Ze was op en top vrouw!.
Haar totaalbeeld was er eentje om helemaal in op te gaan en Tol Hansse zong bij wijze van spreken jaren geleden al over haar; een fraai gevuld exemplaar. Ze was prachtig en haar stem nog mooier.
Toen ze aan de beurt was wenste ik haar, de parel, succes en weg was ze.
Later bevestigde de oncoloog dat die ik sprak. “Ze is een bikkel”, zei ze! En dat is ze!
Morgen gaat het prachtmens, waarover ik schrijf, haar zestiende chemokuur tegemoet.
Later volgen nog operaties, correcties en bestralingen.
Ik spreek de wens uit dat ze het allemaal met glans zal doorstaan, want aan haar instelling zal het niet liggen.
Tijdens de terugreis was ze niet uit mijn gedachte. Ik kwam tot de conclusie dat deze jonge dame beter klonk dan welke dure set ook. Haar openheid overtreft iedere dure audiofiele set. Haar uitstraling kan met glans en succes wedijveren met de meest dynamische, open set. Ze is het toppertje dat je het liefst vast zou pakken om nooit meer los te laten.
Ik spreek de vurige wens uit dat ze nadien haar verdere leven lang mag “zingen”, zoals wij wel eens een set die goed presteert benoemen.
Een dag en ontmoeting om nooit te vergeten!