Beleving wil bij mij zeggen dat het mijn aandacht heeft, ik wil er naar blijven luisteren, dat puntje van de stoel. Dat is in de 1e plaats altijd de muziek en dan of de opname goed is en goed klinkt. Heb ik de beleving dan niet wordt het al gauw muzikaalbehang, ik hoor wel wat maar luister niet. Beleving is vaag en heel persoonlijk, daarom een vaag begrip want het is niet te meten. Detaillering en dynamiek zijn bij mij onderdeel van de beleving, geeft emotie en sfeer.
Dát heb ik natuurlijk ook, dat het je aandacht moet trekken. Wanneer dat gebeurd ga ik veelal gelijk bewust/onbewust opzoek hoe dat dan komt?
In afgelopen tijd is mij bijvoorbeeld al meermaals opgevallen dat het nu mèt diffusor ineens beter klinkt zonder er echt voor te gaan zitten. Dan vallen mij bepaalde zaken op aan de muziek die mij eerder niet/minder opvielen.
Mensen noemen het vaak ‘beleving/emotie’ en dat soort benamingen... maar die zaken hebben een bepaalde definitie. Die beleving - emotie komen ergens door... wat een andere opname weer niet heeft.
Vind het juist weer leuk dergelijke dingen te herkennen.
Vooral met veel muziek wat hier voorbij komt resulteert het in eens beste echte muziekweergave.
Als de tv aan staat en iemand heeft een open koptelefoon op is dat niet zo handig, voor beide kanten niet. Dat is een mooie bijkomstigheid van een dichte. Was niet de hoofdzaak dat was het geluid, deze klinkt heel goed.
Nope, hoor ik van m’n maat ook met z’n open Sennheiser HD800, niet helemaal handig in de huiskamer;). Dan ook nog een dichte erbij.
Neem aan dat de voorkeur voor de gesloten variant een wat meer aanwezig laag komt?
