Een stereo opname bestaat uit 2 kanalen. Er wordt onderscheid gemaakt tussen links en rechts (links en rechts kunnen beiden het resultaat zijn van meerdere opnames/samenvoegingen/enz). Maar 2 kanalen, links en rechts, maken het stereobeeld. Meer dan dat is er niet. Diepte en hoogte en plaatsing krijgen nogal vaak wat mooie verhaaltjes toegedicht maar een stereopname beweegt van links naar rechts (dus inderdaad een streep) waarbij mono precies in het midden zit. That's it..
Als er al werkelijk sprake is van verticale verschillen (door niet coaxiale luidsprekers of ruimteinvloeden) dan is dat incorrecte reproductie van een stereo signaal.
Dat klinkt heel simpel/saai, maar een correct stereobeeld kan een heel dynamische beleving geven en meer dimensies ('diepte') lijken te hebben dan het werkelijk heeft. Wanneer een vocale opname bijvoorbeeld heel dichtbij (droog) opgenomen wordt en later ineens verder weg met meer galm van de ruimte waarin opgenomen wordt, dan associeren we die galm met ruimtelijkheid (en nemen we 'ruimtelijkheid' mee onze subjectieve beleving). Galm impliceert namelijk in 'real life' dat er reflecties binnen een ruimte zijn. Dergelijke associaties zorgen ervoor dat we geluid beleven zoals we het beleven.
Associaties van verschillende personen zijn niet perse hetzelfde. Beleving dus ook niet
het mag dan feitelijk wel een illusie zijn,maar als er mbt de beleving iets bij je gebeurt, is het voor de persoon in kwestie toch echt?
Dat zie ik persoonlijk anders. Als iets echt lijkt, wil dat mi niet zeggen dat datgene ook echt is. Wanneer iemand een konijn uit een lege hoed trekt, betekent dat niet dat die persoon kan toveren.