De master die wordt gebruikt om een sacd te maken wordt normaal (behalve bij Sony) ook gebruikt om de cd-laag van die hybride sacd mee te maken. Vaak gaat het dus om een hoge-resolutiestudiomaster die voor beide dient en dus om een moderne opname. Die zijn dan van veel betere kwaliteit dan opnames uit pakweg de jaren '80 of '90 (of nog vroeger). Dat hoor je dan ook met cd.
Als die kwaliteit voor je volstaat, hoef je niet noodzakelijk te investeren in een sacd-speler. De betere keuze zou tegenwoordig trouwens een BluRay-speler zijn omdat je daarmee ook Blu-Ray Audio Discs kunt afspelen en die komen in hogeresolutie ongecomprimeerde meerkanaalsaudio van nog hogere kwaliteit dan een sacd. Maar of je dat ook kunt horen? Sacd en BRA zijn vaak meerkanaals en dan heb ke natuurlijk wel de eventuele meerwaarde van surroundgeluid. Als je dat niet interesseert en je alleen stereo wil, leveren sacd en BRA op papier een betere prestatie dan cd, maar is het mogelijk dat je dat niet kunt horen als de cd-mastering zelf van hoge kwaliteit is.
Ik heb zelf een demodisc liggen in cd, hdcd en sacd. Ik hoor zelf absoluut geen verschil tussen die drie.
Bij Sony muzieksacd's is er wél duidelijk hoorbaar dat de sacd beter klinkt dan de cd-laag, heb ik al jaren geleden gemerkt. Ik denk dat ze dat doen om ervoor te zorgen dat je altijd voor sacd zult kiezen. Sony verdient immers aan de licenties op sacd en dsd, zowel voor de media als de decodeer- en encodeerelektronica.
En bij popmuziek loop je tegen de muur van "loudness wars" op, waarbij vrijwel of compleet alle dynamiek uit de muziek weggehaald is en die zo luid gemaakt is dat hij tegen de vervormingsgrens aan zit of er zelfs overheen. En dan maakt het echt niet uit op welk medium die muziek aangeleverd wordt, die klinkt dan altijd slecht op een beter weergavesysteem. Zulke muziek klinkt alleen maar "goed" met oortjes via een smartphone of in je auto.