Heb het gevoel dat het "gevoel" bij audio steeds meer een rol gaat spelen. Tegels van bamboe en glazen "beeldjes", enz.. Technisch onverklaarbaar maar er is meer dan techniek. Ik geloof er ( nog) niet in. Waar ik wel in geloof is dat hoe ik mij voel, als mij bv iets dwars zit luister ik niet naar muziek dat kan mij dan totaal niet boeien. Brengt mij dan ook niet op andere gedachten, muziek is dan overbodig. Voel ik mij daartegen weer vrij tussen de oren dan klinkt de muziek zoals nooit te voren.
Er zit daar een wisselwerking in, het gaat op en neer. Ik probeer het weleens een beetje te sturen door te denken aan positieve dingen maar dat gaat mij slecht af, ben niet vatbaar voor het Ratelband-effect. Je ziet mij dan ook niet over gloeiende kolen lopen, nooit, laat mij dan ook niet beïnvloeden door invloeden van een groep. Het beetje dwarse karakter helpt ( of niet) daarbij, als er 10 voor zijn ben ik ( meestal) tegen
Sta wel te kijken van de glazen beeldjes die iets veranderen in het geluid op de luidsprekers van Audiofreak die ik ken als nuchter en zonder poespas. Voor hem is er een verandering hoorbaar, zoals bij anderen kabels, onderleggers, meubels enz. Ben daarom wel erg benieuwd naar de bamboetegel van Huub en zijn verhaal daarbij, zijn mening over het geluid met en zonder tegel en vooral naar mijn eigen ervaring hiermee.